Ik ben daar geweest
Mijn plek was jarenlang niet van mij. Door gebeurtenissen kon ik mijn eigen plek niet innemen en, om een beeld te schetsen, ik stond op de plek van mijn ouders of er tussenin.
Uiteraard wist ik dit niet. Na jarenlang therapie, coaching en worstelen met het leven, kwam ik tijdens mijn opleiding in een opstelling terecht. Toen werd het mij duidelijk. Ik voelde letterlijk in mijn lijf wat er gebeurde wanneer ik het moeilijk vond. Wat ìk deed en wat ik mijzelf voor een verhaal vertelde.
Na deze bewustwording ben ik er vol in gedoken. Ik weet hoe het voelt om net niet te voldoen. Ik weet hoe het voelt om teveel te moeten waardoor ik geen energie ervaarde. Ik weet hoe het voelt om gebroken te zijn en mezelf weer op te rapen.
Wat ik het liefst doe
is werken met vrouwen die hun energie in het leven terug willen.
Veel vrouwen zullen de pijnlijke, oude wonden herkennen. Wonden over schuld en schaamte. Wonden over niet goed genoeg zijn. De wond van teveel zijn. De wond die ervoor zorgt dat je niet op je plek kunt staan.
Mijn missie is dat wij als vrouw onze plek gaan innemen. Onze plek in ons systeem van herkomst en ons huidige systeem, zodat we de stroom van het leven, energie en de onuitputtelijke bron van liefde weer gaan voelen.
Wanneer je niets doet...
geef je het door. Het is als een paar slechtzittende schoenen:
doorlopen omdat het moet, doorlopen omdat het nog maar een klein stukje is, doorlopen omdat het nou eenmaal zo is. Totdat je de blaren op je voeten hebt en je niet meer verder kunt. En dan?
Misschien word je gedragen, misschien moet je op zoek naar hulp.
En die schoenen die je uitgeschopt hebt? Een van jouw (ongeboren) kinderen gaat ze pakken.