Van de week werd ik wakker met een beeld van mijzelf zittend op onze schommel die mijn vader in de deuropening van de schuur had gemaakt.
Die schommel! In het begin vond ik het maar niets. Ik kwam amper in beweging. Dus een duwtje van papa of mama was echt nodig. Maar hoe vaker ik schommelde hoe meer ik mezelf” “Steeds hoger, nòg hoger” hoorde zeggen. Wanneer papa of mama geen tijd hadden om me te duwen leerde ik mezelf andere trucjes om in beweging te komen. Afstappen en heel ver naar achter lopen en dan op het juiste moment op het plankje springen. Zo proberen om steeds hoger te komen. Of heel hard zwaaien met mijn benen. Naar voren uitstrekken wanneer ik naar voren ging en hard naar achter zwaaien, als ik naar achter wilde. Eigenlijk ging dit heel natuurlijk, maar in het begin was het puzzelen naar het juiste ritme. Maar àls ik dan dat ritme had, dan ik ging ik zo hard en durfde ik heel hoog en hard! Soms had ik zelfs het gevoel dat ik eromheen zou slaan! En dan die wind door mijn haren.… Naar achter vloog alles voor mijn ogen en ging ik naar voren, dan zwiepte mijn haar naar achter.
Op het hoogste punt van het schommelen gebeurde er voor mij iets geks.
Het leek wel alsof ons huis bewoog! De achterdeur veranderde daar, als ik hoog in de lucht hing, in een gekke vorm. Het leek niet meer alsof je er doorheen kon, alsof hij in elkaar was gedeukt aan de bovenkant. En dan het raamkozijn.. die leek wel te dansen. Ik omhoog: raamkozijn naar links, ik omlaag: raamkozijn weer naar rechts. Stond ik dan later weer op de grond dan was alles weer zoals het oude. Hoe kon dat nou toch?
Ik ging op een schommel zitten en alles zag er anders uit dan wanneer ik op de grond stond. En: als die schommel heen en weer bewoog veranderde constant wat ik zag en hoe ik het zag. Als kind vond ik dat gewoon leuk en magisch. Veel later besefte ik dat mij dat nog veel meer zei. Het zei mij dat wanneer ik ergens stilsta mijn perspectief altijd hetzelfde is. Maar dat wanneer ik ergens op ga klimmen of in beweging kom mijn perspectief steeds kan veranderen. En dat heb ik mijn hele leven zó meegenomen dat ik er nu mijn werk van heb gemaakt.
Want dit is wat er gebeurt in een opstelling. In iemands hoofd zit een perspectief van wat er in hun gezin gebeurt en hoe de vork in de steel zit. Maar wanneer ik hen door middel van een opstelling, waarbij we dus van alles gebruiken om ‘op te klimmen’ en door de ruimte te bewegen, verandert dat perspectief. Door dat te zien en te voelen en is er ruimte om alles, maar dan ook alles, opnieuw te bekijken en vanuit een nieuw perspectief te gaan aanvliegen.
Weet je nog, ik vroeger op die schommel? Toen ik eenmaal doorhad hoe ik in beweging moest komen, werd het een ander verhaal. Jij, in het hier en nu: wanneer je met een opstelling alles in beweging mag zetten: wordt het, ook voor jou, meteen een ander verhaal.
